Het Russisch slaapexperiment is een experiment uit de jaren ‘40. Zes mensen – oorlogsgevangen – werden voor vijftien dagen wakker gehouden met een experimenteel, stimulerend gas. Hiervoor werd het zestal opgesloten in een afgesloten omgeving. Ze werden in de gaten gehouden door middel van microfoons en dikke ronde raampjes. Zo konden de onderzoekers precies zien wat het effect van hun slaapexperiment was.
In de kamer waar de deelnemers aan het Russisch slaapexperiment de tijd doorbrachten, waren bergen boeken, campingbedden zonder beddengoed, water, een wc en genoeg fruit voor ruim een maand.
Hieronder bespreken we het verloop van het experiment, en de mythe die het omringt.
De eerste dagen van het Russisch slaapexperiment
De eerste paar dagen ging alles prima. Aan de gevangen was beloofd dat ze zouden worden vrijgelaten wanneer ze 30 dagen wakker zouden blijven. Tijdens de eerste week werden ze in de gaten gehouden door het glas en via de microfonen. In het begin praatten de gevangen vooral over hun recente traumatische ervaringen in de oorlog.
Na vier dagen werden de gesprekken duisterder. Daarnaast begonnen ze te klagen over de voorwaarden van het experiment.
Op de vijfde dag begonnen de gevangen ernstige tekenen van paranoia te vertonen. Ze praatten niet meer met elkaar, maar fluisterden in de microfoon en tegen het glas. Opvallend genoeg leken ze allemaal te denken het vertrouwen van de onderzoekers te kunnen winnen door hun kameraden en medegevangen, te verraden.
Ook interessant: alles over het Ouija bord. Plus: ervaringsverhalen
De tweede week van het experiment
Op dag negen begon het onheilspellend te worden. Eén van de proefpersonen rende heen en weer door de kamer, schreeuwend zo hard als hij kon. Na drie uur hield het geschreeuw op. De reden: de gevangene had zijn stembanden beschadigd en kon alleen nog een piepend geluid voortbrengen.
Zijn kameraden waren niet onder de indruk van het geschreeuw. Zij bleven gewoon fluisteren. Na een tijdje begon een tweede gevangene te schreeuwen. De overige drie gevangen liepen naar de boekenkast en begonnen boeken kapot te scheuren. Ze smeeren hun eigen uitwerpselen op de losgescheurde pagina’s en plakten deze op de raampjes, zodat de onderzoekers niet langer naar binnen konden kijken.
Kort daarna hield het geschreeuw op. Er werd ook niet langer in de microfoon gefluisterd.
De wetenschappers begonnen om het uur tests te doen om te controleren of de microfoons nog werkten. Er werd aangenomen dat alle zes gevangen nog leefden, gebaseerd op het zuurstoflevel in de kamer. Interessant genoeg was dit level gelijk aan dat van zes personen die bezig zijn met inspannende oefeningen.
Na 14 dagen zochten de wetenschappers contact met de proefpersonen. Ze zouden op dit punt hebben aangenomen dat de gevangen dood waren, of in een vegetatieve toestand verkeerden. Toch lieten zij via de microfoon weten dat ze deur zouden openen en dat de gevangen op de grond moesten gaan liggen of anders zouden worden doodgeschoten. Ook beloofden ze dat een van de gevangen zou worden vrijgelaten als ze meewerkten.
Tot hun verbazing kwam er reactie. Eén van de gevangen liet weten dat zij niet langer vrij wilden zijn. Op verdere pogingen tot contact ging de man niet in. Er werd besloten om rond middernacht de kamer in te gaan, ondersteund door Russische soldaten.
Het gas werd uit de kamer gepompt en vervangen door frisse lucht. Drie gevangen begonnen te smeken om het gas opnieuw aan te zetten. De deur werd geopend en de soldaten gingen naar binnen. De gevangen begonnen te schreeuwen. Bijna op hetzelfde moment begonnen ook de soldaten te schreeuwen, toen zij zagen wat er in de kamer was.
De kamer na twee weken
Het voedsel bleek na de vijfde dag niet te zijn aangeraakt. Vier van de gevangen waren nog in leven. De afvoerput in het midden van de kamer was verstopt met stukken vlees van de benen en borstkas van hun overleden kameraad.
Maar niet alleen de dode was toegetakeld. Ook bij de overlevenden waren grote stukken vlees en spier van hun lichaam gerukt.
De buikorganen van de vier waren verwijderd. Hun longen en hart waren intact, maar het vel en de spieren aan de ribben waren weggerukt zodat de longen zelf bloot lagen. De aderen en organen waren uit het lichaam gepakt en lagen, nog intact, rondom de nog levende lichamen van de gevangenen. Het verteringsstelsel leek ondanks al deze schade nog te werken en voedsel te verteren. Wat ze aan het verteren waren, was hun eigen afgerukte vlees.
Bij het openen van de kamer gilden de gevangen. Zij smeekten om het gas opnieuw aan te zetten, omdat ze niet in slaap wilden vallen. Ondanks hun toestand, verzetten zij zich toen ze uit de kamer werden gehaald. Eén van de gevangen kreeg het zelfs voor elkaar de keel van één van de soldaten kapot te trekken. Een andere soldaat raakte zwaargewond toen zijn testikels eraf werden getrokken en een slagader in zijn been werd doorboord door de tanden van een gevangene. In de weken na het experiment pleegden vijf van de soldaten zelfmoord, als gevolg van het trauma door de gruwelijke dingen die zij in de kamer hadden gezien.
Tijdens het gevecht scheurde de milt van één van de gevangen, waardoor hij stierf. Pogingen hem te verdoven mochten zelf na tien keer de normale dosis morfine niet baten. Zijn hart bleef een volle twee minuten doorkloppen nadat hij was leeggebloed. Ondertussen schreeuwde hij aanhoudend één woord: “MEER!”
Hiermee zijn we aangeland bij wat er gebeurde met de overlevende proefpersonen.
De overlevende gevangenen
De vier overlevers werden naar een medische instelling gebracht om te onderzoeken. Eén van hen was de man die in de eerste week zijn stembanden had gescheurd met zijn geschreeuw. De andere drie bleven smekend vragen naar het gas dat hen wakker zou houden.
Er werd geprobeerd om één van de proefpersonen te verdoven voor een operatie waarbij zijn organen konden worden teruggeplaatst, maar hij bleek immuun voor de verdoving. Toen er eindelijk genoeg slaapmiddel in zijn lichaam was gepompt, knipperden en sloten eindelijk zijn ogen. Hij stierf vrijwel op hetzelfde moment. Hij bleek drie keer de normale hoeveelheid zuurstof in zijn bloed te hebben. Daarnaast had hij negen gebroken botten en waren de spieren die nog aan zijn skelet zaten gescheurd door zelf toegebrachte wonden.
De volgende gevangen was degene die niet meer kon praten. Heftig met zijn hoofd schuddend weigerde hij de verdoving voor de operatie. Hij ging er gretig mee akkoord toen hem werd voorgesteld de operatie onverdoofd te ondergaan. Tijdens de volledige, zes uur durende operatie verroerde hij geen vin. Volgens de chirurg was het medisch gezien onmogelijk dat deze man in leven was.
Aan het einde van de operatie probeerde de patiënt iets te zeggen. Toen hem pen en papier werden gebracht, schreef hij daarop de huiveringwekkende woorden: “Blijf snijden.”
De laatste gevangenen ondergingen hun operatie ook zonder verdoving, al kregen zij wel een verlammend middel om de operatie te vergemakkelijken. Hun ogen bleven de artsen volgen. Zodra de verlamming uitwerkte, begonnen de patiënten weer te te smeken om meer van het gas. Toen hen werd gevraagd waarom, was de enige reactie dat ze koste wat kost wakker moesten blijven.
Lees ook: 9 manieren om geesten op te roepen
De nachtelijke haven die we niet kunnen betreden
Na de operaties werden de twee overgebleven proefpersonen weer opgesloten in de kamer. Er werd voorgesteld hen te euthanaseren, maar één wetenschapper stelde voor het gas weer aan te zetten om te zien wat er zou gebeuren.
De gevangenen werden aangesloten op apparatuur die hun hersengolven konden meten, en vochten inmiddels om wakker te blijven. Zij stopten met zich verzetten toen hen werd verteld dat het gas weer zou worden aangedraaid. Voor één van hen kwam het te laat: zijn hart stopte ermee zodra zijn hersenactiviteit veranderde in die van iemand in diepe slaap.
De enige overgebleven gevangen die nog kon spreken, begon te gillen dat hij terug aan het gas wilde. Zijn hersenactiviteit gaf aan dat ook hij bezig was in diepe slaap te raken.
In een vlaag van paniek gaf een commandant van de soldaten opdracht de kamer te sluiten, met drie wetenschappers nog steeds binnen. Eén van de onderzoekers greep onmiddellijk een pistool, schoot de commandant dood en doodde ook gevangene die niet meer kon spreken. “Ik laat me niet opsluiten met die dingen!” riep hij. Daarna richtte hij het pistool op de overgebleven gevangen. “Wat ben jij?” vroeg hij in doodsangst.
De proefpersoon glimlachte. “Wij zijn jou.” Hij en de andere gevangenen waren de gekte die in ieder mens schuilt, smekend om bevrijd te worden in het diepste dierlijke verlangen. “Ik ben waar je je voor verstopt in je bed en wat je verdooft om het stil te houden, wanneer je naar de nachtelijke haven gaat die ik niet kan betreden.”
Nadat de wetenschapper hem een kogel door zijn hart schoot, perste de proefpersoon er een paar laatste woorden uit. “Bijna… vrij…”
Is het Russisch slaapexperiment echt gebeurd?
Je had het waarschijnlijk al geraden. Maar nee, het Russisch slaapexperiment is niet echt. Het verscheen op de website Creepypasta, in augustus 2010. Een bedacht verhaal dus, om mensen de stuipen op het lijf te jagen. En laten we wel wezen: daar slaagt het zonder meer in. Misschien wel des te meer omdat je vrij lang het gevoel hebt dat je leest over een echt experiment.
Dat is de reden dat we het echt-zijn bovenaan dit bericht in het midden lieten.
Er zijn geen historische bronnen gevonden die het verhaal ondersteunen.
Dat neemt niet weg dat er veel enge effecten zijn van slaaptekort. En waarschijnlijk is het verhaal van de Russische gevangen die ruim twee weken uit hun slaap werden gehouden, juist daarom zo ontzettend creepy.
1 reactie
balletpakje kind · mei 10, 2019 op 5:51 pm
goed artikel, heel erg bedankt
Reacties zijn gesloten.